Όταν το τηλέφωνο χτύπησε και με ενημέρωσαν οτι ο Κύριος Μανώλης Γλέζος θα με δεχθεί και συγκεκριμένα στην οικία του, μπορώ να πω οτι στην αρχή χάρηκα αλλά μετέπειτα σκέφτηκα ή ΤΩΡΑ ή...αλλάζω επαγγελματική κατεύθυνση.
Μα η δημοσιογραφία είναι το μεράκι μου και ήταν η ευκαιρία μου, η παρακαταθήκη μου!!
Μια βδομάδα νωρίτερα ετοίμαζα την συνέντευξη μου , την πρώτη μου συνέντευξη, με τον «έφηβο» αντάρτη, την εμβληματική μορφή της Αριστεράς και σύμβολο του αντιφασιστικού Αγώνα.
Υπήρξε όμως και δημοσιογράφος και εγώ θα έπρεπε να ήμουν πολύ καλά προετοιμασμένη και διαβασμένη θα έλεγα...
Ήταν μεσημέρι Σαββάτου και είχα φτασει πλέον στο σπίτι του, στο Παλαιό Ψυχικό,
σε μια μονοκατοικία
της παλιάς Αθήνας της δεκαετίας του 70 . Η πρώτη μου συνάντηση ανοίγοντάς μου την εξώπορτα ήταν με την κυρία Τζώρτζια την σύζυγο του κυρίου Γλέζου , η οποία με καλοδέχθηκε και μπορώ να πω οτι το άγχος μου είχε αρχίσει να υποχωρεί εφόσον με την σύντομη συνομιλία μας ήταν σαν είχαμε ξανα συναντηθεί.
Είχε έρθει όμως η ώρα όπου θα συνομιλούσα με τον Κύριο Μανώλη Γλέζο .
Εκείνος πλησίασε και ενώ καθίσαμε στο γραφείο του με τα εκατοντάδες βιβλία ξεκίνησε η συζητησή μας η οποία διήρκησε περίπου 2 ώρες.
Αρχίζει η ιστορία του μεγαλύτερου Έλληνα εφήβου: Μια ιστορία με διαρκείς φυλακίσεις, 3 καταδίκες σε θάνατο, πορείες, 9 απόπειρες δολοφονίας εναντίον του, εκλογές...
Αυτό όμως που δεν θα ξεχάσω ΠΟΤΕ ήταν όταν αναφέρθηκε στη μητέρα του !
Με ρωτάνε διαρκώς για τη σημαία. Εγώ όμως, ακόμα κι από την ιστορία της σημαίας, θυμάμαι τη μάνα μου. Όταν γυρίζαμε εκείνη την ημέρα στα σπίτια μας, η ώρα ήταν περασμένη, μετά τα μεσάνυχτα. Πάω στο σπίτι και βλέπω τη μάνα μου ένα κουβάρι στα σκαλοπάτια απ' έξω. Με περίμενε. Την πλησιάζω και της λέω, "Μάνα!". Σηκώνεται απότομα, με πιάνει από τον λαιμό, με πάει στην κουζίνα για να μην ακούσουν οι άλλοι και ξυπνήσουν και μου λέει, "Πού ήσουν;". Τότε εγώ ανοίγω το σακάκι και της δείχνω το κομμάτι της σβάστικας που είχαμε κόψει. Με αγκαλιάζει, με φιλάει και μου λέει, "Πήγαινε κοιμήσου". Την άλλη μέρα το πρωί, ακούω τον εξής διάλογο: Ο πατριός μου τη ρωτάει, "Πού ήταν χθες το βράδυ ο μεγάλος σου γιος;". Του απαντάει, "Ανέβα στην ταράτσα και κοίταξε στην Ακρόπολη". Ποτέ μου δεν τη ρώτησα πώς το κατάλαβε. Θα το θεωρούσα προσβολή στη νοημοσύνη της. Αλλά για μένα αυτό ήταν το πιο συγκινητικό συμβάν στην ιστορία μου. Η μάνα μου».
<<Αναφορά στη σημαία>>
«Πώς κατεβάσαμε τη σημαία; Έγινε ένα σκαρφάλωμα, αλλά δεν μπόρεσαμε να την κατεβάσουμε αρχικά. Κρεμαστήκαμε μαζί με τον Λάκη, αλλά υπήρχαν τρία συρματόσχοινα που έπρεπε να κόψουμε. Τα λύσαμε. Και τότε την ταρακουνήσαμε και μετά από λίγο, έπεσε πάνω μας. Μας κουκούλωσε. Η ώρα κόντευε μία το πρωί. Κόψαμε από ένα κομμάτι ο καθένας μας και το υπόλοιπο το ρίξαμε στο σπήλαιο της Αγραύλου όπως ήταν ως τότε γνωστό. Σήμερα οι αρχαιολόγοι το χαρακτηρίζουν ως Μυκηναϊκή Κρήνη».
Η συζήτηση μας έφτανε στο τέλος όπου μετά και τον σχολιασμό των γεγονότων και τις εξελίξεις στη χώρα είχε έρθει η ώρα να φύγω. Απόγευμα πλέον.
Ήμουν τόσο ικανοποιημένη όπου όλα όσα είχαμε συζητήσει έπρεπε να πάω να τα συντάξω και να τα παρουσιάσω ως την πιο πολύτιμη εργασία μου ώς τελειόφητη φοιτήτρια δημοσιογραφίας.
<<Μικρή έχεις τσαγανό τελικά...>> Προχώρα με θάρρος και σεβασμό και κατέκτησε το όνειρό σου!!
Κρατώ σαν θησαυρό όλα όσα είπαμε εκείνο το μεσημέρι του καλοκαιριού , Ιούνιος 2012, στο δημοσιογραφικό μου βάπτισμα, απο εκείνον τον κορυφαίο ΕΛΛΗΝΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗ τον Μανώλη Γλέζο!!
Είχα την τιμή όμως να παρευρεθώ κατόπιν καλέσματος και σε παρουσιάσεις βιβλίων του Κυρίου Μανώλη Γλέζου , την ΄΄Η ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ΄΄, ΄΄ ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΑΡΚΟ ΝΑ ΗΤΑΝ΄΄.
